„Jezus Krystus, Bóg Człowiek, mądrość Oćca swego” to najstarsza znana polska pieśń pasyjna, pochodząca prawdopodobnie z XIV wieku. Dziś zapraszamy Was do wysłuchania jej w wykonaniu naszych przyjaciół z Jasła.
Jezus Chrystus, Bóg Człowiek, mądrość Oćca swego,
Po czwartkowej wieczerzy czasu jutrzennego,
Gdy się modlił w ogrodzie Oćcu Bogu swemu,
Zdradzon, jęt i wydan jest ludu żydowskiemu.
Tę szwę noc policzkowan, plwan, nędzon do świata.
W piątek pirwej godziny wiedzion do Piłata,
Tamo nań powiedziano świadectwo nieskładne,
On stał jako baranek, zwierzątko pokorne.
Na dzień trzeciej godziny Żydowie niezbedni
Wołali, by krzyżowan pirwy i pośledni;
Piłat kazał biczować beze wszej lutości,
I cirnim koronować, tuć miał trudu dosyć.
Na dzień szóstej godziny na krzyż wiedzion z miasta;
Tej biady rozmaitej płakała niewiesta;
Na krzyż wzbiwszy nagiego, o suknię ji grano,
Żółcią z octem napawan, jak prorokowano.
Na dziewiątej godzinie wołał Jezus: „Heli!”
Ci, cóż ji krzyżowali, Żydowie się śmieli;
Janowi polecona Matka Jego miła,
Tu się dusza Krystowa z ciałem rozdzieliła.
O kompletnej godzinie ciało grobu dano,
Od miłostnych przyjaciół mirrą pomazano;
W sobotę swojewała dusza pkielne koćce,
W niedzielę wywiodła jest szwytki święte oćce.
Daj na śmiertnej pościeli pomnieć twoją mękę,
Nasze duszę polecić Oćcu Bogu w rękę;
Tego świata ji mienie, śrebro, złoto, drogie,
By się nam nie słodziło tego czasu. Amen.
