jesteś na stronie franciszkanie.pl
zakon
sł. Wenanty Katarzyniec
podstawowe informacje
- data i miejsce urodzenia: 1195, Lizbona
- data i miejsce śmierci: 13 czerwca 1231, Arcella k. Padwy
- kanonizacja: 30 maja 1232, Rzym
- wspomnienie: 13 czerwca
- atrybuty: Dzieciątko Jezus, księga Pisma Świętego, lilia, serce, ogień, chleb, osioł, ryby
- patron zakonów: franciszkanów, antoninek oraz bractw i wielu miast, dzieci, górników, małżeństw i narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, rzeczy zgubionych i zaginionych ludzi
życiorys
Wenanty Katarzyniec urodził się 7 października 1889 r. w Obydowie niedaleko Lwowa, jako syn Jana i Agnieszki. Pochodził z ubogiej chłopskiej rodziny. Na chrzcie rodzice nadali mu imię Józef. Jego ulubioną dziecięcą zabawą było odprawianie nabożeństwa na wzór Mszy świętej, do udziału w którym zapraszał inne dzieci.
pilny uczeń
Młody Katarzyniec uczęszczał do szkoły w Kamionce Strumiłowej, do której każdego dnia chodził pieszo cztery kilometry. Był pilnym i zdolnym uczniem, więc rodzice wysłali go do lwowskiego studium nauczycielskiego, licząc na lepszą przyszłość dla syna i dla siebie. We Lwowie utrzymywał się ze stypendium i korepetycji. Mimo innych planów rodziców, po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w roku 1908 Józef wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. 15 sierpnia 1908 r. otrzymał habit, przyjmując imię Wenanty. Po roku nowicjatu złożył śluby zakonne.
przyjaciel św. maksymiliana
Studia filozoficzne i teologiczne ukończył we franciszkańskim seminarium w Krakowie. Jednocześnie sam pogłębiał znajomość tradycji i kultury franciszkańskiej. W krakowskim seminarium był jednym z inicjatorów Koła Naukowego Zelus Seraphicus.
W roku 1912, podczas wakacji w Kalwarii Pacławskiej, spotkał się z młodszym współbratem, Maksymilianem Kolbe, z którym nawiązał szczerą przyjaźń, trwającą nadal nawet po śmierci Wenantego.
2 czerwca 1914 r. w bazylice św. Franciszka w Krakowie młody franciszkanin przyjął święcenia kapłańskie, po których został skierowany na swoją pierwszą placówkę duszpasterską do klasztoru w Czyszkach k. Lwowa. Był gorliwym kapłanem, co nie uszło uwadze wiernych, którym służył pokornie zwłaszcza w konfesjonale i jako kaznodzieja.
ojciec magister
Po roku pracy w Czyszkach został wybrany na magistra nowicjatu. Przez cztery lata pracował we Lwowie jako wychowawca najmłodszych zakonników. W tym samym czasie pełnił również funkcje magistra kleryków oraz wykładowcy filozofii, łaciny i greki. Jednocześnie głosił konferencje i rekolekcje dla sióstr, odwiedzał z Najświętszym Sakramentem chorych w szpitalu onkologicznym i nieustannie się modlił. Wszędzie, gdzie mógł, rozpowszechniał ideę Rycerstwa Niepokalanej, założonego przez o. Maksymiliana.
choroba
Na skutek choroby, jaką przeszedł w roku 1918, wywiązała się u niego gruźlica. Z tego powodu w roku 1920 o. Wenanty musiał wyjechać na wypoczynek najpierw do Hanaczowa, a następnie do Kalwarii Pacławskiej. Przełożeni liczyli na to, że lepsze powietrze poprawi mu zdrowie. Podczas urlopu zdrowotnego, nadal służył wiernym w konfesjonale.
Mimo nadziei przełożonych, Wenanty nigdy już nie wyzdrowiał. Według świadectw, w swojej chorobie był spokojny i cierpliwy. Prosił współbraci, aby się modlili o wcześniejszą śmierć dla niego. Zimą 1921 r. choroba posunęła się tak bardzo, że 31 marca tego roku zmarł w opinii świętości.
Został pochowany na miejscowym cmentarzu, jednak w 1950 r. jego szczątki zostały przeniesione do podcieni kościoła w Kalwarii Pacławskiej. W roku 2018 dokonano ponownego ich rozpoznania i złożono uroczyście do nowego marmurowego grobowca w kościele w Kalwarii Pacławskiej. 26 kwietnia 2016 r. papież Franciszek wyraził zgodę na publikację dekretu o heroiczności cnót o. Wenantego i od tego momentu przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
