jesteś na stronie franciszkanie.pl
zakon
bł. Jakub Strzemię
podstawowe informacje
- data i miejsce urodzenia: ok. 1340, Galicja
- data i miejsce śmierci: 20 października 1409, Lwów
- beatyfikacja: 1790
- wspomnienie: 21 października
- patron archidiecezji lwowskiej, Lwowa, diecezji zamojsko-lubaczowskiej i konkatedry w Lubaczowie, polskiej prowincji franciszkanów konwentualnych
- atrybuty: strój biskupa z widocznym paskiem franciszkańskim, postawa klęcząca przed NMP z Dzieciątkiem lub adorująca Najświętszy Sakrament; czasami przedstawiany w habicie franiszkańskim
życiorys
Jakub urodził się około 1340 r. na terenie diecezji krakowskiej. Jako młodzieniec wstąpił do zakonu franciszkanów i został wysłany na studia do Rzymu. Po powrocie został przełożonym klasztoru w Krakowie, a następnie we Lwowie. Jako gwardian lwowski łagodził istniejące wtedy poważne spory między mieszkańcami miasta, a ich biskupem – Bernardem.
królewski doradca
Z informacji, które dotrwały do naszych czasów wiemy, że przed rokiem 1392 Jakub był inkwizytorem w sprawach wiary i wielokrotnie służył swoimi radami królowej Jadwidze i królowi Władysławowi Jagielle. To właśnie za protekcją królewskiej pary papież Bonifacy IX mianował go arcybiskupem halickim. Jego konsekracja biskupia miała miejsce 28 stycznia 1392 r. w Tarnowie.
Jako biskup organizował i umacniał struktury diecezji oraz tworzył nowe parafie. W życiu codziennym odznaczał się prostotą i ubóstwem: nie zamieszkał w ofiarowanej mu przez Jagiełłę posiadłości w centrum Lwowa, ale w skromnym, drewnianym domku na obrzeżach miasta; nie zrezygnował też z noszenia zakonnego habitu – swoje biskupie szaty nosił jedynie podczas ceremonii liturgicznych.
Ustanawiane przez niego odpusty świadczą o jego wielkiej czci do Eucharystii. Był jednym z prekursorów publicznych wystawień i adoracji Najświętszego Sakramentu. Tradycja głosi, iż objawiła się mu Matka Boża z Dzieciątkiem na ręku i odznaczał się szczególnym nabożeństwem właśnie do Niej. Jej kult rozszerzał poprzez ustanowienie specjalnego nabożeństwa wieczornego, podczas którego nakazał śpiewać antyfonę: Recordare.
dbał o sprawy wieczne i doczesne
Biskup Jakub ufundował, uposażył i utrzymywał ze swoich dochodów szpital Ducha Świętego we Lwowie oraz przytułek dla biednych, bezdomnych i pielgrzymów idących do Ziemi Świętej. Za swego życia chciał przenieść stolicę biskupstwa z Halicza do Lwowa, dlatego rozpoczął budowę katedry we Lwowie, której konsekracji doczekał w roku 1404.
Zmarł 20 października 1409 r. we Lwowie. W swoim testamencie napisał, że chce być pochowany w konwencie franciszkańskim Świętego Krzyża we Lwowie, w chórze zakonnym, i prosił, aby jego paramenty biskupie sprzedano, a pieniądze przeznaczono na potrzeby biednych i na Mszę świętą za jego duszę. Jego szczątki odnaleziono kilka wieków później, w 1619 roku. Kiedy otworzono trumnę zobaczono postać arcybiskupa Jakuba ubranego w szaty biskupie i franciszkański habit. Jego ciało przeniesiono do kościoła franciszkanów, gdzie przy grobie zaczęły dziać się cuda. Wieść o nich szybko rozeszła się po Lwowie i liczne rzesze wiernych zaczęły nawiedzać grób swego dawnego pasterza.
Liczne cuda doprowadziły do ogłoszenia go 11 września 1790 r. przez papieża Piusa VI błogosławionym. W roku 1910 papież Pius X ogłosił bł. Jakuba patronem archidiecezji lwowskiej i, obok św. Antoniego, patronem krakowskiej prowincji franciszkańskiej.
