Jezus po swoim zmartwychwstaniu ustanawia Apostołów świadkami tego wszystkiego, co jest napisane o Nim w Piśmie Świętym, a co w ostatnich dniach stało się faktem. W taki sposób św. Łukasz podsumowuje pierwsze swoje dzieło, czyli Ewangelię. W wersecie 48, który kończy dzisiejszą Ewangelię, zapowiada równocześnie treść swojego drugiego tomu historii zbawienia, czyli Dziejów Apostolskich. W tej drugiej księdze przedstawi, w jaki konkretny sposób uczniowie Jezusa będą dawali świadectwo o Nim, przede wszystkim o Jego zmartwychwstaniu, oraz głosili nawrócenie i odpuszczenie grzechów w Jego imię – pisze o. Piotr Gryziec rozważając fragment Ewangelii, który daje nam Kościół na III Niedzielę Wielkanocną (Łk 24,35-48).
Ewangelia na III Niedzielę Wielkanocną (Łk 24, 35-48)
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba.
A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!».
Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.
Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?». Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich.
Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma.
I rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego».
Pierwszy werset jest nawiązaniem do wydarzeń w Emaus, gdzie dwaj uczniowie „poznali Go” w łamaniu chleba. „Poznać” w języku biblijnym oznacza „doświadczyć” Jego obecności. Spotkanie przy stole w Emaus było dla owych uczniów bardzo mocnym przeżyciem, którym dzielili się z pozostałymi. Kiedy opowiadają o swoim spotkaniu z Jezusem, On sam staje pośrodku nich. Ta sekwencja wydarzeń sugeruje, że kiedy opowiadamy o Jezusie, o naszym spotkaniu z Nim, On sam staje się obecnym pośród nas. Taka właśnie sytuacja zachodzi podczas każdej liturgii.
Jezus staje pośrodku Apostołów i wypowiada pozdrowienie: „Pokój wam!”, czyli „Szalom”. Było to klasyczne pozdrowienie, jakiego używali Żydzi, kiedy się spotykali. Jednak reakcja uczniów jest zaskakująca. Są zatrwożeni i przelęknięci. Jezus pyta: „Czemu jesteście poruszeni i przeróżne myśli powstają w waszych sercach?” (serce w Biblii jest ośrodkiem myśli i decyzji człowieka). Łukasz używa tutaj tych samych terminów, które opisywały reakcję Maryi na pozdrowienie Anioła Gabriela w czasie zwiastowania (Łk 1,29). Taka reakcja charakteryzuje ludzi, którzy znaleźli się w jakiejś zaskakującej ich sytuacji.
Jezus przedstawia się słowami: „Ja jestem (ego eimi)”. Ta formuła w judaizmie wyrażała imię Boga Jahwe, tak Bóg przedstawił się Mojżeszowi w krzaku gorejącym. Jednak w tym momencie to święte imię Boga odnoszone jest do Jezusa, który ma ciało i kości, czyli jest prawdziwym człowiekiem. Jezus każe Apostołom dotknąć Jego rąk i nóg, podobnie jak Tomaszowi według relacji Ewangelii św. Jana (por. J 20,27). To jest najbardziej szokujące dla uczniów, że ten, który przedstawia się: „Ja jestem” jest człowiekiem „z krwi i kości”. To jest tajemnica naszej wiary.
„Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie, u Proroków i w Psalmach”. Czasownik „musi się”, a dokładniej „jest konieczne”, u Łukasza (a także u Jana) jest terminem o wyraźnym odniesieniu historiozbawczym. „Musi się”, to znaczy: takie są plany Boże, które muszą się zrealizować. Triada: „w Prawie, u Proroków i w Psalmach” jest żydowskim określeniem całej Biblii Hebrajskiej, która składa się z trzech części: Tory, Proroków i Pism, do tej trzeciej części należą także Psalmy. Być może Jezus wyakcentował w trzeciej części Psalmy, ponieważ w nich (oprócz oczywiście ksiąg prorockich) znajduje się najwięcej proroctw mesjańskich.
„Tak jest napisane”. Jest to formuła wprowadzająca cytat z Pisma Świętego, która powszechnie występuje w Nowym Testamencie. Grecki czasownik gegraptai jest tu użyty w stronie biernej w czasie perfectum. Strona bierna wskazuje na boskie pochodzenie cytowanych wypowiedzi zapisanych w Biblii, natomiast czas perfectum na trwałość i nieprzemijalną aktualność tego, co zostało „zapisane”.
Nawrócenie i odpuszczenie grzechów „będzie głoszone wszystkim narodom”. Czasownik kerysso = głosić, jest w Nowym Testamencie terminem technicznym na określenie misji zleconej przez Jezusa Apostołom. Ten czasownik zawiera ideę głośnej publicznej proklamacji dobrej nowiny o zbawieniu. Nawiązuje do postaci herolda (po grecku keryks), który ogłaszał ważne dekrety i pomyślne wiadomości w imieniu władcy. Natomiast narody to po grecku ethne. Termin ten oznaczał dla Żydów ludy pogańskie, w odróżnieniu do narodu wybranego, który był zawsze określany jako laos = lud.
