W roku 1220, podczas kapituły generalnej w Porcjunkuli, Franciszek z powodu swojej choroby zrzeka się kierowania zakonem. Jego rezygnacja była związana prawdopodobnie także z trudnościami we wspólnocie, która zaczęła odchodzić od jego pierwotnej wizji. Przekazuje więc kierowanie zakonem br. Piotrowi z Cattanio.
W celu zachowania cnoty świętej pokory, po upływie kilku lat od swego nawrócenia, na jednej kapitule, w obecności wszystkich braci zakonu zrezygnował z obowiązku przełożonego, mówiąc: „Odtąd umarłem dla was. Lecz oto brat Piotr z Cattanio, któremu ja i wy wszyscy bądźmy posłuszni”. I pochylając się natychmiast przed nim, obiecał mu posłuszeństwo i szacunek.
Bracia przeto płakali, a ból wyrywał im głośne jęki, widząc się w jakiś sposób osieroconymi przez tak wielkiego Ojca. Błogosławiony Franciszek wstał i ze złożonymi rękoma i oczyma wzniesionymi ku niebu powiedział: „Panie, Tobie polecam rodzinę, którą mi powierzyłeś aż do tej chwili. Teraz zaś, z powodu słabości, które Ty znasz, najsłodszy Panie, nie mogąc mieć o nią starania, polecam ją ministrom. Niech będą zobowiązani w dniu sądu zdać sprawę (por. Mt 12,36) przed Tobą, Panie, gdyby jakiś brat zginął czy to z powodu ich niedbalstwa czy złego przykładu, bądź też z powodu zbyt surowego skarcenia”.
Następnie aż do śmierci pozostał podwładnym, zachowując się pokorniej niż ktokolwiek inny.
Zbiór Asyski 39
