Dzisiejsza Ewangelia to jedyny fragment w całym Nowym Testamencie, w którym autor prezentuje pełną formułę chrzcielną: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Wskazuje to na fakt, że Ewangelia Mateusza w swoim ostatecznym kształcie została zredagowana dość późno, prawdopodobnie ok. roku 80. Trzeba jednak pamiętać, że w mentalności semickiej „imię” jest często używane jako synonim osoby, która to imię nosi. A zatem chrzest „w imię Ducha Świętego” oznacza to samo, co chrzest „w Duchu Świętym”, a takie wyrażenie znajdujemy już w wypowiedzi Jana Chrzciciela o Mesjaszu: „On was będzie chrzcić (dosł. ‘zanurzać’) w Duchu Świętym” (Mt 3,11) – pisze o. Piotr Gryziec w rozważaniu do Ewangelii na Niedzielę Trójcy Świętej (Mt 28,16-20).
Ewangelia na Uroczystość Trójcy Przenajświętszej (Mt 28, 16-20)
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy Jednak wątpili.
Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.
A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Dlaczego Jezus każe uczniom udać się do Galilei (por. Mt 28,10)? To tam ich Jezus powołał (4,18-22), łącznie z Mateuszem (9,9). W Ewangelii Mateusza niemal cała działalność Jezusa jest skoncentrowana na terenie Galilei. Dopiero ostatnie tygodnie przed swoją śmiercią Jezus spędził w Jerozolimie i tam nauczał. Spotkanie w Galilei można zatem traktować jako swego rodzaju „powrót do początków”, faktycznie wraz z odejściem Jezusa do Ojca nastanie nowy początek, nowa epoka w dziejach zbawienia. Misja Apostołów rozpocznie się niejako „od nowa”, jednak teraz Jezus wysyła ich na cały świat.
Gdy Go ujrzeli oddali Mu pokłon. Czasownik wyrażający gest czci w postaci padnięcia na twarz, czy też ucałowania stóp (proskyneo) jest stosowany w Biblii w sytuacjach, kiedy oddaje się cześć władcy, a przede wszystkim samemu Bogu. Analogiczną sytuację spotykamy podczas epizodu na wzburzonym Jeziorze Galilejskim, kiedy Piotr na polecenie Jezusa próbuje iść po wodzie, lecz zwątpiwszy, zaczyna tonąć, zaś potem, kiedy wiatr się uciszył, Apostołowie oddają Mu pokłon (prosekynesan), mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym” (Mt 14,33). W naszej scenie Jezus oświadcza: „Oto Ja jestem z wami”. W tej deklaracji „Ja jestem” możemy zauważyć echo imienia, jakim Bóg przedstawił się Mojżeszowi w gorejącym krzewie.
Zresztą Jezus potwierdza swoją boską godność i moc także wówczas, kiedy mówi: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi”. Podczas kuszenia Jezusa na pustyni diabeł ukazał Mu wszystkie królestwa świata i rzekł: „Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon (proskyneses)” (Mt 4,9). Diabeł nie może nikomu przekazać władzy nad całym światem, bo jej nie posiada, lecz ta władza została „dana” Jezusowi przez Ojca, na co wskazuje użyta strona bierna czasownika (tzw. passivum divinum). Jego władza nad światem umożliwia realizację nakazu misyjnego przekazanego Apostołom.
Werset 19. w wersji oryginalnej brzmi: „Idąc więc czyńcie uczniami wszystkie narody pogańskie”. Pierwszy czasownik, użyty w imiesłowie, wskazuje na to, że uczeń Jezusa ma być nieustannie w drodze, tak, jak jego Mistrz. Taką postawę przyjął m.in. św. Paweł, który nieustannie podróżował, głosząc Ewangelię. Druga ważna myśl zawarta w tym poleceniu to fakt, że uczniowie mają „czynić uczniów”. Każdy, kto uwierzy, staje się uczniem Jezusa. Kościół jest w istocie w jakimś sensie szkołą życia chrześcijańskiego. Poza tym, życie wiary jest w swej istocie nieustannym uczeniem się od Jezusa, ponieważ chrześcijaninem się nie jest, lecz się nim staje.
