Dla św. Franciszka bardzo ważna była tajemnica Wcielenia. Postanowił więc Boże Narodzenie 1223 roku przeżyć jak najbardziej uroczyście. Co zrobił? Zachęcamy do lektury fragmentu z „Życiorysu większego świętego Franciszka” autorstwa Bonawentury z Bagnoregio.
Na trzy lata przed swoją śmiercią Franciszek chciał możliwie najuroczyściej przeżyć w Greccio pamiątkę narodzenia się Dzieciątka Jezus, aby pobudzić wszystkich do większej pobożności. By zaś nie oskarżono go o wprowadzenie jakichś nowości, uzyskał najpierw pozwolenie od Papieża. Kazał przygotować żłób, przynieść siano i przyprowadzić wołu i osła. Zwołują się bracia, schodzą ludzie, las rozbrzmiewa różnymi głosami. Owa błogosławiona noc, rozjaśniona licznymi i jasnymi światłami, napełniona pochwalnym i harmonijnym śpiewem, staje się wspaniała i odświętna. Mąż Boży stał przed żłobem przepełniony pobożnością, zalany łzami i rozpierany radością.
Przy żłobie odprawiana jest uroczysta Msza święta, a Franciszek, diakon Chrystusa, śpiewa świętą Ewangelię. Następnie do stojących tam ludzi wygłasza kazanie o narodzinach ubogiego Króla, którego, gdy chciał nazwać po imieniu, w nadmiarze czułej miłości nazywał Dzieciątkiem z Betlejem.
Pewien rycerz, Jan z Greccio, cnotliwy i prawdomówny, który z miłości do Chrystusa opuścił szeregi świeckiego wojska, a z mężem Bożym związany był wielką przyjaźnią, twierdził, że widział piękne dzieciątko śpiące w owym żłobie, które błogosławiony ojciec Franciszek, obejmując czule, zdawał się zbudzić ze snu. Wiarygodność tej wizji potwierdza nie tylko świętość pobożnego rycerza, ale także prawda w niej zawarta i towarzyszące zdarzeniu cuda. Przykład, jaki Franciszek dał światu, pobudził oziębłe serca do wiary Chrystusowej. Siano zaś ze żłobu, przechowywane pilnie przez ludzi, uzdrawiało swą mocą chore zwierzęta i chroniło je przed różnymi zarazami. W ten sposób Bóg ukazał we wszystkim chwałę swego sługi, a także cudami zaświadczył o skuteczności świętej modlitwy.
Bonawentura z Bagnoregio, Życiorys większy świętego Franciszka 10,7
