zakon

Benedykt XVI określił Klarę jako jedną najpopularniejszych i najbardziej kochanych Świętych. Z pewnością wiele osób zna jej postać, warto jednak przypomnieć sobie, jak wyglądało jej życie, które oddane z miłością Jedynemu Ukochanemu, wydało tak obfity plon.

Nasza Matka urodziła się w 1193 r. w Asyżu w zamożnej rodzinie szlacheckiej Favarone di Offreduccio. Właściwie całe swoje życie spędziła w tym mieście, w którym żył także św. Franciszek. I to właśnie wieść o nim stała się przyczyną nawiązania kontaktu z Biedaczyną. Osiemnastoletnia Klara pociągnięta przykładem świętości i nauczaniem Świętego, postanawia podjąć – tak jak on – życie pokuty. Wcześniej poddając się jego kierownictwu, rozeznawała w sercu głos, którym Pan zapraszał ją do pójścia za Sobą.

Nie zgodziła się na żadną z przedstawianych jej propozycji małżeństwa, gdyż w sercu wybrała już Swego Oblubieńca – Jezusa Chrystusa.

W Niedzielę Palmową 1211 lub 1212 roku rozpoczęła drogę kroczenia w sposób radykalny za wskazaniami Chrystusa zawartymi w Ewangelii. Potajemnie opuściła dom rodzinny i w kościołku Porcjunkuli przyjęła habit z rąk św. Franciszka.

By uchronić Klarę przed gniewem rodziny, która była przeciwna tak wstrząsającej decyzji, Franciszek umieścił ją na pewien czas w opactwie Benedyktynek pw. św Pawła w Bastii, który miał przywilej egzempcji, więc nie sięgało tam prawodawstwo świeckie, stąd Uciekinierka nie mogła być stamtąd przemocą zabrana. Rozpaczliwa próba stryja Klary, Monaldo, zakończyła się ukazaniem przez nią obciętych włosów (co było znakiem oddania na wyłączną własność Bogu) oraz uchwyceniem się przez nią obrusów ołtarza na znak swej konsekracji.

Następnym miejscem pobytu był kościół św. Anioła z Panzo, gdzie niedługi czas żyła ze wspólnotą pobożnych kobiet, które zajmowały się opieką nad pielgrzymami. Pragnienia Klary były jednak o wiele większe. Chciała żyć Ewangelią jako uboga, zapatrzona w swego Mistrza, oddana Mu całkowicie i niepodzielnie. Po konkretnym rozpoznaniu woli Bożej i po dołączeniu do Klary jej młodszej siostry – Katarzyny (przyjęła imię zakonne Agnieszka), Franciszek oddał im na zamieszkanie niewielki klasztor przy kościele św. Damiana (dlatego też siostry nazywane były damianitkami).

W krótkim czasie wspólnota rozrastała się, gdyż świętość życia Klary promieniowała na całą okolicę, a stąd na Europę. W 1238 r. wspólnota liczyła już 50 sióstr (do Świętej dołączyła także jej owdowiała matka Ortolana oraz najmłodsza siostra, Beatrycze).

Wcześniej jednak Klara została ksienią klasztoru. Choć nie pragnęła tej godności, przyjęła ją w końcu za nakazem św. Franciszka, realizując przez całe swoje życie w duchu pokornej służby i duchowej miłości macierzyńskiej.

Na swe usilne prośby otrzymała od Innocentego III tzw. „przywilej ubóstwa”, który zezwalał jej wspólnocie na życie bez żadnych zabezpieczeń materialnych, w całkowitym zawierzeniu Opatrzności Bożej. Klara chciał mieć bowiem „przywilej życia bez przywilejów”, by jeszcze bardzie upodobnić swe życie do Jezusa.

Na kilka lat przed śmiercią rozpoczęła pisanie własnej Reguły (formy życia). Jej zatwierdzenie (od Innocentego IV) otrzymała na łożu śmierci (1253 r.).

W jej życiu miały miejsce liczne cuda, ujawniające bliskość z Bogiem. Ponieważ nie mogła uczestniczyć w nabożeństwie w kościele z powodu choroby (która trwała prawie 30 lat), Bóg obdarzył ją wizją tego, co się tam działo. Ze względu na ten nadnaturalny dar, Pius XII nadał Klarze tytuł Patronki Telewizji (14 II 1958 r.).

Szczególnie znane jest cudowne ocalenie klasztoru i Asyża przed najazdem wojsk saraceńskich. W sztuce utrwalił się obraz Klary, która ukazując napastnikom Najświętszy Sakrament zmusza ich do panicznej ucieczki.

W ciągu wieków powstało wiele wspólnot inspirowanych duchowością Świętej z Asyżu. Ta, która nazywała siebie „Roślinką św. Franciszka”, wydała obfity plon nie tylko przez swoją świętość, ale także przez oddane Bogu życie tak licznych jej naśladowczyń na całym świecie.