Wydarzenie przemienienia – jak zaznacza ewangelista – ma miejsce „po sześciu dniach”. Czyli w siódmym dniu. A siódmym dniem dla Żyda jest szabat – dzień odpoczynku. Możemy zatem założyć, że przemienienie Jezusa miało miejsce w szabat. A zatem w dzień święty – pisze o. Piotr Gryziec w swojej egzegezie na święto Przemienienia Pańskiego (Mt 17,1-9).
Ewangelia na święto Przemienienia Pańskiego (Mt 17, 1-9)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».
Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.
A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».
Szabat to jest dzień, w którym mamy świętować Obecność Boga – którą w Izraelu nazywano Szekináh. W Nowym Przymierzu „Szekiną” Boga jest Jezus = Emmanuel. Przemienienie jest zatem manifestacją Obecności Boga w Jezusie. Każdy szabat dla Żyda, a niedziela dla chrześcijanina ma być czasem doświadczenia obecności Boga w jego życiu.
Jasność (światło) oraz biel są atrybutami Boga, charakteryzują rzeczywistość transcendentną, potwierdzają Jego Obecność. Bóg „zamieszkuje światłość niedostępną” (1Tm 6,16). Kiedy św. Paweł (jeszcze jako Szaweł) zbliżał się do Damaszku „olśniła go nagle światłość z nieba” (Dz 9,3; por. 22,6; 26,13). Autor Apokalipsy opisując Niebiańskie Jeruzalem mówi: „Nie potrzeba im światła lampy, ani światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi…” (Ap 22,5).
Wydarzenie ma miejsce „na górze”. Góra to miejsce „blisko nieba”, miejsce, w którym biblijni bohaterowie spotykali się z Bogiem. Na górze Tabor spotykamy dwie wybitne postaci: Mojżesza i Eliasza, którzy w Biblii są kojarzeni z górami. Mojżesz na górze Synaj rozmawiał z Bogiem i otrzymał od Niego tablice Przymierza, Eliasz na górze Karmel rozprawił się z czterystoma prorokami Baala i objawił im, kto jest prawdziwym Bogiem, a potem Bóg kazał mu iść do Bożej góry Horeb i tam objawił mu się w szmerze łagodnego powiewu (1Krl 19,8-12).
Piotr chce postawić trzy namioty: dla Mojżesza, Eliasza i Jezusa. Postawić dla kogoś namiot to zatrzymać go, zaprosić do zamieszkania. Mojżesz otrzymał od Boga Prawo, Eliasz był Jego prorokiem. Prawo to słowo Boże, prorok to ten, które przekazuje ludowi słowa Boga. Jezus był największym prorokiem swego Ojca i do tego przyniósł ludziom nowe Prawo – prawo Ducha, prawo miłości. Piotr nie tylko uznaje, że ci trzej mężowie Boży zasługują na szczególne wyróżnienie, ale także chce wskazać na ścisły związek starotestamentowych zapowiedzi z epoką Mesjasza, która się rozpoczęła.
Pojawia się świetlany obłok. Z obłoku odzywa się głos, tak samo, jak nad Jordanem podczas chrztu Jezusa: „To jest mój Syn umiłowany”. Obłok dla Izraelitów był widzialnym znakiem obecności Boga, obłok okrywał namiot spotkania, kiedy Mojżesz rozmawiał z Bogiem, natomiast podczas wędrówki przez pustynię do Ziemi Obiecanej szedł na czele ludu i prowadził go do celu. Podczas sceny wniebowstąpienia obłok zabierze Jezusa sprzed oczu Apostołom.
Uczniowie upadli na twarz. Jest to wyraz czci, jaka należy się samemu Bogu. W Starym Przymierzu lęk zawsze towarzyszył ludziom, którzy spotykali Boga. Jednak odkąd Bóg stał się obecny w historii w osobie swojego Syna, nie ma już miejsca na lęk.
Jezus dotyka ich i mówi: „Wstańcie, nie lękajcie się”. Anioł Pański, kiedy przychodzi do Zachariasza, a potem do Maryi, mówi: „Nie bój się”. Podobnie zwraca się do pasterzy z Betlejem: „Nie bójcie się!” Skoro Bóg jest obecny pośród swojego ludu, nie należy się bać.
