14 sierpnia 2023 r. przy Bloku 11 na terenie byłego niemieckiego obozu Auschwitz sprawowana była Msza święta ku czci św. Maksymiliana Marii Kolbego. Eucharystii przewodniczył o. bp Tadeusz Kusy OFM z Republiki Środkowoafrykańskiej. Tego dnia minęła 82. rocznica śmierci męczeńskiej franciszkanina.
Na miejsce celebry wierni przyszli w dwóch zorganizowanych pielgrzymkach – z Centrum św. Maksymiliana w Harmężach i z kościoła pw. św. Maksymiliana w Oświęcimiu. Zanim wyruszyli w drogę, wzięli udział w specjalnych nabożeństwach upamiętniających przejście Świętego z ziemi do nieba.
Ponadto przedstawiciele zakonu franciszkanów, instytutu świeckiego Misjonarek Niepokalanej Ojca Kolbego, diecezji bielsko-żywieckiej, muzeum i samorządu złożyli kwiaty i znicze w bunkrze głodowym, gdzie zakonnik oddał życie za ojca rodziny – Franciszka Gajowniczka. „Przejście przez to miejsce kaźni było przejściem do życia wybranych. Wierność Bogu, który oczekuje naszej miłości, poprowadziła Maksymiliana do wspólnoty braci, posłała go dalekiej Japonii. Wierność Bogu, który jest miłością, dała mu odwagę do świadectwa i oddania życia za brata” – podkreślił w okolicznościowym kazaniu bp Kusy.
Obecny na Eucharystii abp Ludwig Schick z Niemiec w swoim słowie nawiązał do inwazji Rosji na Ukrainę i powiedział, że „Święty Maksymilian wie, czym jest wojna i co ona znaczy dla ludzi. Dlatego ostrzega nas dziś, w 2023 roku, zwłaszcza tych, którzy mają odpowiedzialność polityczną, abyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, by wkrótce na Ukrainie został przywrócony sprawiedliwy pokój; aby tamtejsza ludność nie musiała już cierpieć, a uchodźcy mogli wrócić do ojczyzny”.
Minister prowincjalny franciszkanów z Krakowa, o. Marian Gołąb zachęcił czcicieli do wzięcia udziału w inicjatywie „Cela miłości”, opisanej na stronie Centrum św. Maksymiliana: https://harmeze.franciszkanie.pl/centrum/cela-milosci/.
Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli. W 1910 r. wstąpił do zakonu franciszkanów we Lwowie. Studia filozoficzne i teologiczne skończył w Rzymie. Tam też przyjął święcenia kapłańskie i założył Rycerstwo Niepokalanej.
W 1919 r. powrócił do Polski, do Krakowa, gdzie został wykładowcą w seminarium franciszkańskim. W 1922 r. wydał pierwszy numer czasopisma „Rycerz Niepokalanej”.
W 1927 r. założył klasztor-wydawnictwo Niepokalanów k. Warszawy.
W 1930 r. przeszczepił zakon w Japonii.
W 1936 r. ponownie został przełożonym polskiego Niepokalanowa.
W 1939 r. został aresztowany przez Niemców i tymczasowo skierowany do obozów koncentracyjnych (Lamsdorf, Amtitz i Ostrzeszów).
17 lutego 1941 r. został aresztowany przez gestapo i uwięziony na Pawiaku w Warszawie. 28 maja 1941 r. został deportowany do Auschwitz i otrzymał numer 16670.
O. Kolbe traktowany był przez esesmanów wyjątkowo okrutnie. Mimo gróźb i narażania się na pobicie nigdy nie uchylał się od posługi kapłańskiej: służył chorym i umierającym, spowiadał, nauczał, napominał, rozmawiał, zachęcał do modlitwy, pocieszał, podnosił na duchu wpadających w rozpacz. W obozie zajmował się m.in. zwożeniem żwiru i kamieni, budowaniem ogrodzenia wokół pastwiska, naprawianiem odzieży obozowej czy obieraniem ziemniaków.
30 lipca 1941 r. podczas wybiórki na śmierć głodową o. Maksymilian wyraził gotowość pójść na nią w zamian za więźnia Franciszka Gajowniczka, który miał żonę i dzieci. Dwa tygodnie później, 14 sierpnia 1941 r. został dobity zastrzykiem trucizny (fenolu).
W 1971 r. o. Maksymilian Maria Kolbe został beatyfikowany, a w 1982 r. – kanonizowany.
