Ewangelia Niedzieli Zmartwychwstania (J 20,1-9) zabiera nas wraz z Marią Magdaleną, Janem i Piotrem do pustego grobu. Jest jeszcze ciemno, kamień jest odsunięty a Pana nie ma. Znaczenie tego opisu ewangelicznego wyjaśnia biblista, o. Piotr Gryziec.
„Gdy jeszcze było ciemno”. Kiedy Maria Magdalena przybyła do grobu, było ciemno. Nie była to tylko zewnętrzna, naturalna ciemność nocy, ciemności panowały w jej sercu, ponieważ była przekonana, że jej Nauczyciel nie żyje. Była pogrążona w smutku i żałobie. Nie wiedziała, nie spodziewała się, że Słońce już wzeszło, że Pan zmartwychwstał…
„Zobaczyła kamień odsunięty od grobu”. I na tej podstawie mówi do uczniów: „Zabrano Pana z grobu”. Wniosek z pozoru dość uproszczony. Ale interesujące jest, że w obu tych zdaniach w tekście oryginalnym (czyli greckim) Ewangelii występuje identyczne wyrażenie, którego podstawowe znaczenie to: „podnieść z grobu”. Czyli zarówno kamień, jak i Jezus, został „podniesiony z grobu”. Kto go podniósł? Kto ma taką moc? Jedynie Bóg. Bóg podniósł kamień, a „kamieniem węgielnym, który został odrzucony przez budujących”, jest Jezus Chrystus (por. Dz 4,11; Ps 118,22). On to został „podniesiony z grobu” i przeniesiony ze śmierci (z grobu) do życia!
„Nie wiemy, gdzie Go położono”. Jezus – kamień usunięty z grobu został „położony” jako fundament Kościoła – nowego ludu Bożego. Św. Paweł pisał do Koryntian: „Fundamentu bowiem nie można położyć innego niż ten, który jest położony (to samo słowo, które Jan umieścił w ustach Marii Magdaleny), a którym jest Jezus Chrystus. Jednak Maria Magdalena i inne kobiety u grobu nie wiedziały („nie wiemy”) o tym.
„Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra”. Przybył pierwszy do grobu. Piotr był pierwszym wśród Apostołów. Jan był pierwszy przy grobie Jezusa. Ktoś może powiedzieć, że Jan był młodszy, dlatego szybciej biegał. Ale uprzedzając dalsze wydarzenia możemy uznać, że jest to zapowiedź tego, że Jan również wyprzedzi Piotra w zrozumieniu tajemnicy grobu. Jan jednak nie wchodzi do grobu: zatrzymuje się na krawędzi tajemnicy. Zatrzymuje się, aby sobie przypomnieć wszystko, co Jezus mówił wcześniej o swojej śmierci i zmartwychwstaniu.
Szymon Piotr „ujrzał” leżące płótna. Jan, kiedy wszedł do grobu, także coś „ujrzał”. Jednak w tekście greckim Jan użył tu dwóch różnych czasowników oznaczających widzenie. Ten pierwszy czasownik (theoreo), odniesiony do Piotra znaczy: „oglądać”, „obserwować”, „przyglądać się”. Piotr „obejrzał” leżące płótna. I na tej obserwacji się zatrzymał. Stwierdził po prostu fakt.
Natomiast Jan „ujrzał i uwierzył”. W tym stwierdzeniu na określenie widzenia występuje grecki czasownik horao, który w aoryście (grecki czas historyczny) brzmi eiden. Dlaczego to brzmienie jest ważne? Wspomniany czasownik oznacza widzenie głębsze, wnikające w istotę rzeczy, widzenie ze zrozumieniem. Czasownik ten brzmi bardzo podobnie do edei – który oznacza „rozumieć”. Sens tego czasownika wiąże się z następnym zdaniem perykopy: „Dotąd bowiem nie rozumieli (edeisan) jeszcze Pisma…”. A teraz Jan – zobaczywszy – zrozumiał. I uwierzył, że Jezus powstał z martwych.
„On ma powstać z martwych”. Na koniec zatrzymamy się na czasowniku „ma”. Chodzi o grecki czasownik bezosobowy dei, który znaczy, że coś „jest konieczne”, coś musi się stać. Konieczne było, aby Jezus powstał z martwych. Konieczne dla zrealizowania planów Bożych. Konieczne dla naszego zbawienia.
