Wiemy już, że pierwsza próba wyprawy św. Franciszka do Syrii nie powiodła się. On jednak się nie poddawał. Kolejny raz postanowił udać się na ziemie islamu, by tam głosić Ewangelię. Jak potoczyła się ta podróż? I jakie miała konsekwencje? Odpowiedź odnajdziemy w krótkim fragmencie „Życiorysu większym świętego Franciszka” autorstwa Bonawentury z Bagnoregio.
Kiedy opuścił morze i zaczął przemierzać ziemię, rzuciwszy w nią ziarno zbawienia, zbierał bogate plony. Jego serce jednak pociągał owoc męczeństwa i ponad wszystkie zasługi cnót pragnął cennej śmierci za Chrystusa.
Udał się w podróż do Maroka, aby głosić Ewangelię Chrystusową Miramolinowi i jego ludowi, i tak osiągnąć upragnioną palmę męczeństwa. Ponaglało go tak wielkie pragnienie, że chociaż był fizycznie bardzo słaby, to jednak wyprzedzał towarzysza podróży i śpieszył do wykonania swego postanowienia jakby upojony duchem.
Gdy jednak dotarł do Hiszpanii, bardzo ciężko zachorował i nie mógł wypełnić swego pragnienia. W ten sposób wola Boża zachowała go dla innych spraw. Mąż Boży przekonał się więc, że jego życie w ciele było jeszcze potrzebne potomstwu, które zrodził, i chociaż uważał, że śmierć jest dla niego zyskiem, powrócił, by pasterzować owcom powierzonym swej pieczy.
Bonawentura z Bagnoregio, Życiorys większy świętego Franciszka 9, 6
